Een bijzonder bezoek

De tijd dat ik voor een Philips apparaat het halve land door reisde is wel voorbij. De meeste voor de hand liggende verzamelstukken heb ik inmiddels wel bij elkaar en doordat ik veel mensen ontmoet die deze mooie hobby delen, komt er regelmatig Philips materiaal “vanzelf” mijn kant op. Desalniettemin kijk ik nog geregeld op o.a. Marktplaats, deels uit nieuwsgierigheid, tijdverdrijf en toch ook wel om in de gaten te houden of er tóch niet iets bijzonders voorbij komt.

Afgelopen week was het raak; een advertentie bood “enkele Philips cassetterecorders” aan. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat ik op de enigszins donkere foto duidelijk een EL3312 cassetterecorder herkende; Philips’ eerste stereo cassetterecorder uit 1967 met ingebouwde stereoversterker voor stationair thuisgebruik. Die had ik nog niet! Wel zijn eveneens zeldzame broertje EL3310, die op de laatste Meeting spelend te bewonderen was. Tijd om er toch maar een berichtje aan te wagen. Snel was het contact gelegd met mevrouw D. en na een paar mailwisselingen bleek dat de aangeboden toestellen aan haar overleden zwager hadden toebehoord. “Hij was een Philips liefhebber,” schreef ze. Maar omdat hij twee jaar geleden overleden was, zat haar zus, de weduwe van meneer B. nu met alle spulletjes. En er moest toch eens één en ander worden opgeruimd.

In een strak geregisseerde reis door Nederland, waarbij ik een aantal adressen zou bezoeken voor haal- en brengwerkzaamheden, had ik in gedachte een kwartiertje stoptijd berekend voor de mevrouwen en de Philips cassetterecorders. Ik bezocht de dames in Nijmegen, alwaar ik onder spottende begeleiding van mijn TomTom het roemruchte Keizer Karelplein mocht betreden; ’s Lands meest chaotische meerbaans rotonde met vijf afslagen en elke vorm van wegmarkering ontberend. Met enige trots meld ik dat ik de reis zonder kleerscheuren heb overleefd.

Eenmaal aangekomen op het adres van bestemming werd de deur geopend door een vrolijke, vlotte mevrouw S., de weduwe van Philips liefhebber mijnheer B. “Dus jij bent ook een Philips liefhebber?” werd het gesprek geopend; ongetwijfeld doelend op het onderschrift in mijn e-mails waarin het website-adres prominent vermeld wordt. Ik knikte instemmend. “Dan wacht maar tot je zometeen op zolder komt,” was het antwoord. Dat zal wel meevallen, dacht ik bij mezelf, ik ben tenslotte best wat gewend. In ganzenpas ging het naar boven tot de zolderverdieping was bereikt. Mevrouw S. opende de deur van de zolderkamer en ja, toen werd ik wel even stil. Het was alsof ik mijn eigen werkkamer binnen stapte. Planken aan de muur van gevel tot gevel, van vloer tot plafond. Alle bekende Philips apparaten stonden opgesteld; de familie visoog; diverse platenspelers, bandrecorders, veel combinaties die duidelijk favoriet waren bij de overleden mijnheer B. Alles stond keurig opgesteld naast elkaar, zij aan zij alsof het een winkeltje was.

“Hij verzamelde alles, zoals je ziet,” vertelde mevrouw S. “Hij zat eigenlijk in de computers, alles wist hij daarvan. Iedereen kwam altijd bij hem met moeilijkheden. Wat niemand voor elkaar kreeg, loste hij zo op.” Haar stem zit vol trots en genegenheid. Mijnheer B. moet een fantastische kerel zijn geweest, denk ik bij mezelf. En een collega verzamelaar. Ik vraag of ik een foto mag maken en dat is geen enkel probleem. Dan overvalt me een gevoel van somberheid, een soort bewustwording. Deze hobbykamer zou mijn eigen hobbykamer kunnen zijn. En mevrouw S. zou mijn eigen vrouw kunnen zijn. Staand tussen al die materiële herinneringen die voor iemand heel veel betekenden, en die voor haar slechts spullen zijn die herinneren aan de persoon die voor haar heel veel betekende. Een heel bizar maar tegelijk ook nederig gevoel. We zijn maar tijdelijk op deze aarde, maak er wat van want voor je het weet is het voorbij.

“Dit zijn de spullen waar we over hebben gemaild,” doorbreekt mevrouw D. mijn filosofische overpeinzingen, wijzend op een stapel apparaten op tafel. Ik knik bevestigend. “Dit is de reden waarom ik hierheen kwam,” zeg ik terwijl ik de EL3312 van tafel til. “Dit was het eerste stereo cassettedeck van Philips en die had ik nog niet. Uit 1967 en in Nederland heel weinig verkocht.” De dames kijken elkaar glimlachend aan. Dat enthousiaste geratel van een verzamelaar met zijn nieuwe speelgoed kennen ze waarschijnlijk erg goed. Mevrouw D. wijst op enkele opbergrekken die vol gestapeld staan met apparatuur. Die apparaten gaan ook allemaal weg. Ze heeft de foto’s al gemaakt met haar tablet. “Of heb jij er soms belang bij?” Tja, dat is natuurlijk de kat op het spek binden. Of de verzamelaar op de apparaten. Net hoe je het bekijkt. Uiteindelijk lopen we met zijn drieën de trappen op en af en staat de gang in een mum van tijd vol apparaten. Mevrouw S. wil wel nog even een foto maken voordat alles weg gaat. Als aandenken. Intussen klap ik de achterbank van de auto neer, want er gaat iets meer mee naar huis dan alleen een paar cassetterecorders.

Wat een bliksembezoekje had moeten zijn, wordt een stapeltocht van bijna twee uur. En als de auto vol is, staan er nog steeds spullen die mee mogen naar een nieuw verzamel adres. “Dan kom je na de Pasen nog maar een keer terug,” zegt mevrouw S. en ik schrijf haar telefoonnummer op het aangereikte stukje papier. Dat doe ik zeker. En ik wens de dames fijne paasdagen en een fijne verjaardag, want mevrouw S. is morgen jarig. Ze wordt zestig, de slingers hangen al in de kamer. En vanavond gaan de gezusters hapjes maken. Het wordt een leuke, drukke dag met veel bezoek en ik weet zeker dat het verhaal van vandaag daar diverse malen verteld zal worden.

Thuisgekomen duik ik toch even in de webshop administratie, want de naam van meneer B. kwam me erg bekend voor. En jawel, mijn vermoeden wordt bevestigd. Op 8 juni 2012 bestelde mijnheer B. bij mij een snaar voor zijn 212 platenspeler en een snarenset voor zijn N4511 bandrecorder. Ik besluit een kopie van de rekening uit te printen voor mevrouw S. Die zou ze zomaar op zijn hobbykamer kunnen bewaren, in het museum vol herinneringen aan mijnheer B.